Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Duo Reges: constructio interrete. Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet? Quid iudicant sensus? Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Pauca mutat vel plura sane;

Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego;
Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus;

At vero Epicurus una in domo, et ea quidem angusta, quam magnos quantaque amoris conspiratione consentientis tenuit amicorum greges! quod fit etiam nunc ab Epicureis.

Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem.

Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Introduci enim virtus nullo modo potest, nisi omnia, quae leget quaeque reiciet, unam referentur ad summam. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum.

Cum efficere non possit ut cuiquam, qui ipse sibi notus sit,
hoc est qui suam naturam sensumque perspexerit, vacuitas
doloris et voluptas idem esse videatur.

Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;

Haeret in salebra.

Nam constitui virtus nullo modo potesti nisi ea, quae sunt prima naturae, ut ad summam pertinentia tenebit. Quaerimus enim finem bonorum. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Ac tamen hic mallet non dolere. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur.

Bork: Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat.
Bork: Eam stabilem appellas.
Sed fortuna fortis;: Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus.
Bork: Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum.

Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur.
Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse;
Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam?
Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis?
Sed mehercule pergrata mihi oratio tua.
Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint.